گاه گاهی لب این پنچره ی بسته هنوز
می توان منتظر رد شدن خاطره بود
یادم آید
که به هنگامِ شکوفایی صبح
رد پای تو
پراکنده برین گستره بود

می رسیدی ز ره و چشمِ مرا شبنم اشک
همچنان شیشه ی باران زده
کم سو می کرد

عطر گیسوی تو بر دامن رقصنده ی باد
دردل کوچه
فزاینده، هیاهو می کرد
همه دنیای من ساده دل این رویا بود
که سرآسیمه
قدم های تو را بشمارم
تا تو اِستاده، نگاهم بکنی با لبخند

و بدانی
که در آن لحظه… چه حالی دارم

حال من مانده ام و حسرت عشقی خاموش
هیچ راه تو بدین کوچه نمی افتد باز
در دلم خاطره ی روشنی از لبخندی ست
که به لب های تو
بیننده نبود از آغاز
کاش می شد که زمان را به عقب برگرداند
تا من آن پنجره ی یخ زده را بگشایم

و به فریاد بگویم
که… تو را می خواهم
و به شوقت نفسی تازه کند، فردایم
آه اگر رهگذر کوچه ی ما بودی باز
جرأتم فاصله ها را ز میان بر می داشت

راحت از عشق برای تو سخن می گفتم
و نگاهت به دلم
بذر عطوفت می کاشت
حیف، دنیایِ من امروز
پر از تنهایی ست
و خیالات تو
بی دغدغه پابرجایند
آرزوهای “R” بسته به آن چشمانی ست
که پس از حادثه ی کوچِ تو… نا پیدایند

 

من خسته‌ام از این همه تاوان جدایی
ای بی‌خبر از حال من امروز کجایی
من صبر نکردم که به این روز بیفتم
انقدر نگو صبر کنم تا تو بیایی
ای دوست کجایی؟

من از میان همه ی شما

منتظر کسی بودم

که نیامد…

سخت است بغض داشته باشی

و بغضت را هیچ آهنگی نشکند جز صدای کسی که دیگر نیست !